همین‌ که از خواب بیدار می‌شدم، دفتر و خودکاری را که همیشه روی میز کنار تخت بود برمی‌داشتم و شروع می‌کردم به نوشتن صفحات صبحگاهی.

تا امروز سهم من از زندگی فقط لذت بوده است نه شادی. احساسی زودگذر که لحظه‌ای مرا از احساس پوچی و رنج درونی جدا می‌کرد

قبل از این‌که دوستم حرفی بزند، از چشمان قرمزش که دیگر اشکی برای ریختن نداشت و حواس‌پرتی‌ای که در چهره و حرکاتش دیده می‌شد، فهمیدم

«بادی هوس‌باز از پنجره وارد خانه شد…» دست از نوشتن کشیدم. خسته شده‌ام از نوشته‌هایی که تنها با کلمات تزئین می‌شوند. گاهی از خودم می‌پرسم: