شخصیت‌های داستانی آدم‌های واقعی نیستند، مهارت نویسنده آن‌ها را زنده می‌کند.

لئونارد بیشاپ

گفتگو یکی از ظریف‌ترین و مشهودترین ابزار نویسنده است که درستی گفته‌های وی را درباره اشخاص تایید می‌کند. اگر نویسنده با استفاده از روایت توضیحی به خواننده بگوید که جسی از پدرش متنفر است، فقط نظرش را بیان کرده است. اما اگر شخصیت تنفر خود را از طریق گفتگو بیان کند، واقعیتی قانع کننده را بیان کرده است.

مثال: جسی کاسه‌اش را پر از سوپ می‌‌کند و قبل از اینکه قاشق پر از سوپ را بخورد، پدرش می‌گوید:

_ بهتره قبلش دعا بخونی.

_ هر روز دعا کردم این آخرین باری باشه که میای خونه اما هر شب موقع غذا خوردن بوی گند الکل حالمو بهم میزنه… شاید بهتره به جای دعا خودم یه کاری بکنم نه؟

پدرش دستانش را روی گلوی جسی می‌فشارد و می‌گوید: «می‌کشمت آشغال»

جسی به راحتی دستان پدرش را از گلویش جدا می‌کند و می‌گوید: «تو یه الکلی دست و پا چلفتی‌ای» به پدرش لبخند می‌زند و از خانه خارج می‌شود.

شخصیت در این گفتگو اطلاعات زیادی را درباره خودش افشا می‌کند. او از پدرش متنفر است، به کشتن پدرش فکر می‌کند و نشان می‌دهد علاوه بر اینکه احساس ترس یا شرمی از گفتنش ندارد بلکه در او احساس شادی نیز ایجاد می‌کند. در قدم بعدی نویسنده می‌تواند کیفیت صدا و یا عمل شخصیت‌ها را در این صحنه مشخص کند طوری که انگار صدای آن‌ها را با گوش خود می‌شنود.

مثال: جسی کاسه‌اش را پر از سوپ می‌‌کند. قبل از اینکه قاشق پر از سوپ را بخورد، پدرش با چشمان درشت شده و ابروهای در هم گره خورده می‌گوید: «بهتره قبلش دعا بخونی». جسی سرش را به سمت پدرش جلو می‌برد و با خشم و چشمان باز بی‌آنکه پلک بزند می‌گوید: «هر روز دعا کردم این آخرین باری باشه که میای خونه اما هر شب موقع غذا خوردن بوی گند الکل حالمو بهم میزنه شاید بهتره به جای دعا خودم یه کاری بکنم نه؟» پدرش دستانش را روی گلوی جسی می‌فشارد: «می‌کشمت آشغال». جسی به راحتی دستان پدرش را از گلویش جدا و دهانش را به گوش او نزدیک می‌کند و با صدایی آهسته و آرام می‌گوید: «تو یه الکلی دست و پا چلفتی‌ای». به پدرش لبخند می‌زند و بعد از خانه خارج می‌شود.

در اینجا خواننده شاهد واکنش‌های عاطفی و جسمانی دو شخصیت است، صداهایی متفاوت، لحنی آرام و تند که همه‌ی حالات شخصیت را می‌تواند به وضوح به خواننده انتقال دهد و به تصویر بکشد.