امروز از خود آموختم که فرار از انجام کارهایم فقط یک دلیل دارد: «تظاهر». بی‌آنکه بدانم، وانمود می‌کردم کسی دیگرم. نوشتن برایم مشقت‌بار بود. هر بار که چیزی می نوشتم، صفحه‌ای می‌دیدم پر از کلماتی که پشت هم ردیف شده بودند، بی‌آنکه حسی  را برانگیزند. این شد که چند روزی دست از نوشتن کشیدم. می‌گویند کار هر کس، معرف اوست. حالا که نوشته‌هایم را نگاه می‌کنم، با همه‌شان بیگانه‌ام. می‌خاهم نوشته‌هایم بهتر شود، اما راهش این است که خودم آن کسی شوم که می‌خواهم. چینش کلمات چیزی را تغییر نمی‌دهد. دست‌کم خودت را گول نزن.