امروز این‌طور فکر می‌کنم که آگاهی، بیش از هر کار دیگری، آدمی را به سکوت وا‌می‌دارد؛ سکوتی قابل مشاهده: دهانی بسته و گاه جسمی که

برای فرار از این تنگنا باید به چیزی مشغول شد، گریزگاهی پیدا کرد. این را شاهرخ مسکوب در مسافرنامه نوشته است؛ سال‌ها پیش وصف حال

خواندن، ظرف شستن، مرتب کردن، زنگ زدن و… همه کارهایی هستند که وقتی می‌خواهم از نوشتن فرار کنم، به آن‌ها پناه می‌برم. رنج می‌برم. احساسی

انبه را می‌خورد. هسته‌اش را به دندان می‌کشد، می‌لیسد، نمی‌گذارد حتا یک قطره‌اش هدر برود. تنها لایه‌ی نازکی از پوست باقی می‌ماند، چراکه تلخ است

باید نوشت. باید هر روز نوشت. اما از چه؟ اگر نه قصه‌ای باشد، نه غمی، نه قهقهه و خنده‌ای، نه گریه‌ای بی‌صدا در تاریکی، نه